Bilmediğin Ot

İnsanın başına ne felaket geliyorsa meraktan geliyor sayın okuyucu. Bilindiği gibi yemeğe ve yedirmeye gönül vermiş bir insanım. Çok uzun zamandır yapmak isteyip de yapamadığım bir aktivite vardı: Suşi yemek. Dün pek muhterem sevgili kişisinin de gazına gelerek aha buraya gittik. Eğer kafanızda “öğğk çiğ balık yenir mi lan! Yosuna sarıyolarmış bi de!” gibi mesnetsiz önyargılar varsa lütfen önyargılarınıza kulak verin! Ben dün yutamadığım yapış yapış haşlanmış pirinç tomarı, midemi kaldıran balık ve yosun kokusunun katlanılmaz cazibesiyle bir milletin acılarına ortak oldum; neden acı çeken liseli Japon kız konseptinin var olduğunu anladım.

Ben önümdeki yemekleri çıbıklarla didiklemeye çalışırken yan masamızda “turist hatundan İstanbul’u gezdirmek suretiyle verim almaya çalışan adam” profilinde 2 dene türko ve elbette sarıkafa bir turist kızcağız vardı. Turist kızımız adeta Tokyo’nun bağrından kopmuş gelmiş gibi öjenik haliden beklenmeyecek bir performansla kibar kibar çıbıhlarıyla yemeğini yerken bizim ayular sanki Aksaray Konya karayolundaki kamyoncu lokantasına girmiş gibi ağzını şapırdata hüpürdete önüne konanları mideye göçürttü. Bir yandan da “are you disko tonight”, “this is the best suşi pleyz in İstanbul” ve en sevdiğimiz “If you don’t feel okay, we can go back home-yani diyor ki kendini ii hissetmiyosan daha fazla yiyip bana hesap ödetme, direk evimize dönüp işimize bakalım” cümlelerini kurarak amaçsızca yazılmanın tüm farzlarını yerine getirdiler.

Neyse bir yandan balık kokusu bir yandan yükselen testesteron seviyesi eşliğinde yemeğimizi tamamlayıp hacimlice olan hesabımızı ödedik. Diyeceğim o ki “denizden babam çıksa yerim hacı” mantalitesinde bir insan değilseniz benden size blogger tavsiyesi: ilişmeyin! Ama tabi bunların hepsi hayat tecrübesi…Ha bide evet eve dönünce peynir ekmek yedim.

Piyes: Benim yiyemediğim suşileri göçürten hassas mideli yarime buradan öpücük yolluyorum. Önünde saygıyla eğiliyorum.